Czas to pieniądz

Kacper: Kocham Cię Mamo za te nowe gry na tablecie!
Kajtek: Nie kocha się za coś. Mamo, kocham Cię bo jesteś!

W dupie mam rezerwację, lecę do moich synów wyjąc jak bóbr. Napewno mam coś nie tak z hormonami.

Przysłowie mówi, że czas to pieniądz, ale czas to jedna z tych rzeczy, których za pieniądze nie kupisz.

Ja przy kompie, M. przy Fifie, chłopcy przy tabletach.
Kacper: Mamo, mam nowy poziom w Rio.
Ja: Yhm...
Kajtek: Mamo, a ile to jest 2+2?
Ja: Yhm...
Kajtek: Tato, ile to jest 2+2?
M.: ..... (cisza)

Cholera jasna! Obiecałam sobie, że tak u nas nie będzie, że dzieci będą wiedzieć, że mamy dla nich czas. Skoro są cały dzień w przedszkolu to te 2-3 godziny dziennie można poświęcić im bezgranicznie. Tylko wtedy jest szansa na to, żeby poznać swoich własnych synów. Trzeba z nimi rozmawiać dowiedzieć się, dlaczego duża Ola się śmiała, a Kuba Budacz krzyczał, a puchacz miał miękkie skrzydła. Zamiast sadzania przed TV pograć w szachy, czy w wojnę, porysować, poczytać. Wiem, że najłatwiej dać dziecku grę, puścić bajkę, ale ani to, ani nowe zabawki nie zastąpią czasu spędzonego razem. Tylko to tak naprawdę się liczy, tylko to zostaje na zawsze w człowieku.



Zrobiłam rachunek sumienia (nawet mi się zgrało z Wielkim Piątkiem) i na szczęście sytuacja powyżej jest niechlubnym wyjątkiem. Choćbym padam na ryj, to czytam chłopcom przed zaśnięciem i zazwyczaj z Kajtkiem (bo Kacper zasypia wcześniej) omawiamy przeczytaną opowieść, Dopiero potem włączam im audiobooka i tulę do snu. Weekendy staram się organizować tak, żebyśmy całą czwórką coś robili.

Dlatego Święta zaczną się już jutro, a dzisiaj będziemy trzepać dywan, potem układać wszystkie statki lego, a na końcu zrobimy sobie pizzę na kolację. Bo dotrzymywanie obietnic składanych dzieku to świętość, najważniejsza w naszym życiu.
WESOŁYCH ŚWIĄT!