Wiosenne przesilenie

Niby powinno być super. Od paru dni jest ciepło, świeci słońce, mało pada, tylko trochę wieje. Lodówka jeszcze pełna po Świętach w stylu: "zjedz, bo szkoda wyrzucić". Rytm tygodniowy szkolno - pracowniczy znów wrócił do normy, a tu.. kicha. Dół na maxa, ryki, wrzaski, dziwny, nerwowy ból żołądka, niby śpiąco, a spać nie można...
Diagnoza prosta - przesilenie, ale z dziećmi nic proste nie jest.

 Przecież po najgorszej zimie przyjdzie wiosna. Nowe kwitną bzy...

Ja: Skarby moje piękne, wstajemy, czas do szkoły (w dni wolne już od dawna są na nogach, teraz śpią jak zabici)... Ubrania Wam przyszykowałam..
K: Nie będę wstawał! Spać mi się chce! Nienawidzę szkoły!

I zaczyna się: pośpieszcie się, poprawcie koszulki, kołnierze, skarpetki, jedzcie wreszcie, umyjcie zęby, nie na raz do łazienki, spakujcie drugie śniadanie, nie - nie ma dziś w nim słodyczy, ubieraj mundurek, popraw kurtkę, zawiąż buty, nie - sam musisz je zawiązać, spóźnimy się na tramwaj, uważaj i patrz pod nogi, bo znów się potkniesz, nie dłub w nosie, nie liż szyby....

Minęło 55 minut od wstania...

Dziś jak zobaczyłam, że Kaj znów zle zapiął kurtkę i rozszedł mu się zamek zaczęłam kląć, ostro...do dziecka. Opamiętanie przyszło po 2 sekundach, przeprosiłam..

Gdy wszystko, co chce niebo dać zamieniam w ogień..

Zaczęli się kłócić. Reagować? Udawać, że się nie słyszy? A może to olać po prostu. Najwyżej wyrżnie, rozwali spodnie, może i głowę. Niech wrzeszczą na siebie, co mnie to obchodzi?
Niestety obchodzi...

Nie może rozwalić spodni, bo ma tylko 2 pary, nie mam kiedy, ani za co kupować następnych. Rozwali sobie łeb trzeba będzie jechać na Prokocim. Cały dzień w plecy. Bez sensu, lepiej złapać za rękę. Kłócą się? Może to i dobrze, nie można tłumić emocji. Potem im strzelę gatkę o braterskiej miłości. Dziś wjadę na wyrzuty sumienia i uzmysłowię, że fajnie zobaczyć wokół siebie uśmiechnięte, szczęśliwe twarze, a nie wieczne fochy i postawa na NIE.

W szkole nie ma jeszcze dużo ludzi. Udało nam się wstrzelić w moment, gdy "świetlicowe dzieci" są już na świetlicy, a inne jeszcze nie przyszły. Siadam przed szatnią. Słodziki przebierają się bez nadzoru. 5 minut, 10 minut. Zerkam - kurtki już zdjęli. Dalej wysiaduję, czuję jak mi łzy płyną po twarzy.. Dzwonią mi w głowie słowa A.: "Czego ryczysz głupia, przecież wszystko jest w porządku!"

Nie rozstrzaskałam skroni o podłogę. Póki co...



Biorę się w garść, idą inni ludzie. Rozmawiamy. Dzieci gotowe (20 minut i już), pani od religii też już jest!! Z prędkością karabinu maszynowego wyrzucam z siebie parę zdań do osób, które są "Bogu - Ducha - winne" i mają swoje na głowie (ciąże, dzieci ledwo co ze szpitala). Idę przez Planty, wiosna! Muzyka w uszach na fula, biegnę.

Czekam na wiatr, co rozgoni....

Odbieram chłopców ze szkoły. Ten nie zjadł drugiego śniadania, ten chce precla, ten chce siedzieć, ten chce stać. Ludzie w tramwaju patrzą.. z życzliwością, uśmiechają się. Ja na siłę też..

Lekcje: nudna ta szkoła, nienawidzę szkoły, nie chcę, odrabiać lekcji. "A dajcie my mi święty spokój!" Obiad, sprzątanie, pranie, maile od ludzi z problemami, parę telefonów, zakupy. Powrót do domu.

Chlebek marcepanowy w gorzkiej czekoladzie, butelka czerwonego wina, czwarta część Milenium. Byle dotrwać do 20.30..
Sms: W trosce o Pani zdrowie przypominamy o regularnym wykonywaniu.... Dobrze, wykonam, umówię się na badania, wizytę u lekarza. Najpierw kupię bilety na majówkę.

And nothing else matters...